Echt? Hechten en ook nog aambeien?

Je kent het wel, je denkt alles wel gehad te hebben op een dag maar nee hoor het is er zo eentje waar het maar blijft opstapelen. Je gaat naar je werk en je parkeert je auto net te ver van de slagboom dat je er met de pas niet bij kunt. Je doet nog een poging maar een meter is voor jouw arm toch echt te ver. Inparkeren is al niet je beste punt maar deze ochtend zijn alleen de echte krappe plekjes beschikbaar. Dus na 10 pogingen en 3 parkeerplekken verder stap je vol zelfvertrouwen uit de auto en ja hoor, knapt de hak van je pump af. En zo kan de dag al niet meer stuk.

De dag dat ik van het allermooiste en liefste ter wereld mama werd was ook zo’n dag. Voor mijn bevalling werd er wel gezegd dat je alles vergeet zodra je je kindje in je armen hebt. Jammer genoeg was mijn zwangerschapsdementie in een klap weg en herinner ik iedere seconde van mijn wereldprestatie. Eindelijk. Na een bevalling met scheuren, knippen en tang was ik blij dat het allermooiste en liefste ter wereld bij mij op de buik lag. Zo klaar. Dat dacht ik tenminste. Totdat er een stem klonk, laten we even kijken hoe het eronder uitziet. Oh my, mijn benen trilden nog van de hele happening en geen haar op mijn hoofd die eraan dacht mijn benen te spreiden. Maar helaas geen keus. En jahoor de woorden hechtingen en aambeien kwamen voorbij. Het feest was compleet daaronder.

Ik was in mijn hele leven nog nooit gehecht. En dan nu de eerste keer direct maar in mijn vulva. Die hele polonaise aan je lijf nadat je een pijn hebt doorgemaakt die je nog nooit eerder hebt ervaren en je tegelijk mama bent geworden is wel even genoeg. Maar het feestje ging tot laat door. Na 1.5 uur was ik beneden weer aan elkaar gehecht. En mocht ik douchen. Thuisgekomen op bed en ging ik voor het eerst met een spiegel kijken wat daaronder allemaal gebeurt was. Het was blauw en gezwollen en alles prikt, echt waar! Hoe kan dit en komt dit ooit nog goed? Waar het ooit plat was zaten bulten en de kleur was onherkenbaar.

Tja en dan? Gelukkig had ik een hele fijne lieve kraamverzorgende die precies wist wat er moest gebeuren om te herstellen. Koelen, koelen, koelen en spoelen. Van voor en achter. En ze kon ook heerlijke aardbeien met chocolade voor mij klaarmaken, dat hielp ook, vooral mentaal. Met kraamtranen van verdriet en blijdschap kon ik aan het einde van de week nog een keer in de spiegel kijken. Met een oog dichtgeknepen durfde ik net een klein stukje te gluren. Gelukkig werd ik daar iets optimistischer van en kon ik eindelijk zeggen dat het vast wel weer goed zou komen down under.